“Laptop dicht: morgen komt de zon gewoon weer op.” Dit is wat wij zeggen tegen collega’s die het zwaar hebben.
De wereld draait namelijk gewoon door en je hebt meer aan jezelf als je jezelf kunt zijn. En als je er even van een afstandje naar kijkt en letterlijk afstand neemt, is het makkelijker om hoofd en bijzaken te onderscheiden. Klinkt als mooie woorden, maar het is een waarheid als een koe.
We zijn inmiddels in de tweede week van het nieuwe jaar, waarin het thuiswerken nog steeds op volle sterkte doorgaat. Maar niet alleen die kantoordeuren zijn gesloten, ook de deuren van scholen en kinderopvang blijven dicht.
Dat betekent voor alle ouders met schoolgaande kinderen weer non-stop laveren tussen digitale meetings, schoolwerk en het stilhouden van de kinderen als je met je baas aan de lijn hangt. ‘s Avonds dan nog maar even wat mails wegwerken, omdat je overdag moest helpen met een houten treinbaan. Alles wat je doet gaat steevast gepaard met schuldgevoel, omdat je eigenlijk niets echt goed kunt doen en tekortschiet op alle fronten. Eenzaamheid is nog zo’n probleem dat deze situatie niet veel goed doet. Geen spontane bezoekjes, geen kopjes koffie tussen mensen in een café. En hoewel we weten dat het beter wordt, zitten we er nu middenin.
Het is een rare tijd, met een rare definitie van normaal. De balans is kwijt tussen werk en privé en we zitten allemaal in een soortgelijk schuitje. Daarom: denk ook af en toe aan jezelf. Laptop dicht want morgen komt de zon ook op. En van een afstandje zien we alles weer een stukje beter.
Marijke Kasius
Gemeenteraadslid CDA